Na ruim anderhalf jaar tobbe met mijn gezondheid kreeg ik vandaag van mijn dokter te horen dat ik drie maanden mag wegblijven. Hoera, en dankjewel voor je wekelijkse gedram.
Ik heb in die tijd heel wat witte jassen met de beste bedoelingen om mij heen gehad. Maar niemand die nu eens adequaat de vinger op de tere plek legde. Verkeerde medicatie waardoor ik moord en zelfmoord neigingen kreeg brachten mij bij toeval bij de invalster van mijn huisarts. Met grote tegenzin ging ik maar weer naar de zoveelste witte jas. En ja hoor, heb ik weer, een jonge dame waar je voor de zoveelste keer je verhaal mag doen. Ik was al bijna weggelopen maar het lukte haar toch om mij gerust te stellen, en nam alle tijd van de wereld. Binnen twee weken had ze mij zelfs weer aan het lachen. Continu zat ze er bovenop en gaf niet eerder op tot alles eindelijk onder controle was.
En nu heb ik dan drie maanden vrij gekregen van de lieverd. Maar, meteen aan de bel trekken als…
Ik ben denk wel weer de oude, een hele andere ouwe, dat dan weer wel. Maar ik ben weer waar ik wezen wil en dat werd tijd ook.
Een dokter die je snapt en je opraapt en zegt. ‘Het komt allemaal goed.’
Wat ben ik achteraf blij (sorry) dat mijn eigen dokter op dat moment met een griepje op bed lag, en ik bij deze dame terecht kwam die niet los liet voordat we beide tevreden waren. Ik geloof dat ik hier heel erg mee geboft heb. En nu, 3 maanden vakantie.
Wat ik ga doen, nou om te beginnen mij het lazarus werken want de schatkist is bijna, he waar is de schatkist gebleven. Nou ja dat dus, arm als een luis maar zo blij als een kind. En een klein gedichtje voor mijn lieve doc.
Een pilletje voor dit
Een zalfje voor dat
En met een beetje pech
Een vinger in je gat.
Stop toch eens met roken
Drink toch niet zoveel
Mijd de felle zonnestralen
Het wekelijks ritueel.
Ik lach en prakkiseer
Denk na over het venijn
Maar de sprankel in je ogen
Is nog steeds het beste medicijn.