| Trommeltjes. | ||||
| Eindelijk kwam het stuk voorbij waar ik op wilde bieden, in het veilinghuis te | ||||
| Haarlem. Een vintage case met diverse trommels erin, waarvan ik er een aantal | ||||
| wilde omtoveren tot klok. Geen zin in langdradig bieden en overbieden, gaf ik meteen | ||||
| baldadig een bod van € 500.-. Daarmee zou ik de case weldra in mijn bus kunnen | ||||
| rollen en het stoffige veilinghuis ontvluchten. | ||||
| Maar wat was dat? Een struise, blonde dame bood meteen over met € 600.- | ||||
| Wel godver de godver, wat moet die ouwe muts nou met die trommels?! | ||||
| “€ 700,-“ riep ik, terwijl ik het bordje opstak en haar arrogant aankeek. Met haar | ||||
| neus hoog in de lucht, haar kolossale borst volgezogen met lucht en een blik nog veel | ||||
| arroganter dan die van mij, riep ze: “€ 1000,-!” | ||||
| De tyfushoer, de ouwe zure sloot, het lelijke kadaver waar ik het best op zou kunnen | ||||
| doen als zij geen tegenpartij was geweest. Zonder met mijn ogen te knipperen, maar | ||||
| met pijn in mijn knip, bood ik € 1111,- . Dat zou haar leren, die ouwe draak die zich | ||||
| kleedde alsof ze nog 32 was, in plaats van ongeveer 64! Haar billen strak gespannen | ||||
| in de leren rok, de ogen wijd open, gericht op mij, waarbij ik even dacht dat er vuur | ||||
| zou uitkomen. Langzaam tilde ze het bordje op en met een zuinig mondje siste ze tril- | ||||
| lend het volgende bod: “€ 1250,-“ | ||||
| Bam! Ik maakte een buiging naar haar en maakte duidelijk dat ik hier niet overheen | ||||
| kon gaan. Je moet je verlies altijd waardig nemen, hoe zuur ook. | ||||
| Even later, op de parkeerplaats, zag ik haar worstelen om de flightcase in haar Fiatje | ||||
| 500 te proppen. | ||||
| In eerste instantie was mijn gedachte om gewoon weg te rijden: laat ze het effe uitzoe- | ||||
| ken met die troep! Je wou het toch zo graag? | ||||
| Maar de gentlemen in mij nam toch de overhand en bod haar mijn hulp aan. | ||||
| Verbaasd over hoe lief en dankbaar ze mij aankeek, was ik de hele situatie alweer | ||||
| vergeten. | ||||
| “Dat gaat u nooit lukken, jongedame. Ik weet niet of u erg uit de stuit woont…?” | ||||
| Dat scheen wel mee te vallen; aan de rand van Aerdenhout had zij een stulpje, zo ver- | ||||
| telde Anaconda van Berkenvlies, maar Con was ook goed. En als ik zo lief zou willen | ||||
| zijn, trakteerde zij mij straks op een kopje thee. | ||||
| Stulpje! Het leek godver wel een paleis! Ik parkeerde de case in de garage, waar ik | ||||
| rustig met mijn ogen dicht een rondje met mijn bus had durven maken. Eenmaal aan | ||||
| de thee vroeg ik wat ze toch in hemelsnaam met die trommels moest. | ||||
| “Trommels? Welke trommels? Het gaat mij enkel om de case.” | ||||
| “Nou lekker dan! Dat had een hoop geld kunnen besparen, als we iets eerder op dezelf- | ||||
| de golflengte waren gaan zitten.” | ||||
| “Ach jongen, wat kunnen mij die trommeltjes boeien? Neem ze lekker mee en maak er | ||||
| wat moois van. Heb jij misschien trek in een klein glaasje wijn?” | ||||
| Nou, dat had ik ondertussen wel en acht dagen later ben ik, met trommels en al, ein- | ||||
| delijk huiswaarts gegaan, waar ik eerst drie dagen aaneen heb geslapen. | ||||
| We zien elkaar nog regelmatig en in de slaapkamer staat een kamasutra-klok van | ||||
| mij, die zij op de gewenste tijd zet. Niet de tijd is van belang, wel de houding. | ||||