Ik stond te wachten voor de balie bij de Plus die ik bij deze omdoop tot Min. Mijn sigaretten waren op, ik had al ruim twee uur niet gerookt, en mijn longen schreeuwde ondertussen naar die verslavende giftige dampen. Maar in geen velden of wegen een medewerker te zien. De dame voor mij wist het ook niet. Een beetje doorrookte kuchende medeverslaafde weet dat dan de paniek al enigszins begint toe te nemen. De dame bij de andere kassa riep dat er iemand onderweg was. Fijn, prima, maar waar vandaan? Moest de medewerker van huis komen? Was hij of zij überhaupt al wakker?
Nou weet ik uit eigen observatie dat de medewerkers daar zich het apelazarus werken mede door het grote personeelstekort, dus even diep in ademen en rustig afwachten Sjek.
Ik keek naar achteren waar de bakkerij zich in een aparte ruimte begaf, en zag die alleraardigste dame achter de balie staan.
‘Kan jij hier geen koffie tafel maken?’ vroeg ik zuchtend.
‘Wil je een bakkie?’ vroeg ze glimlachend, die ook wel zag dat het nog wel even kon gaan duren.
Sneller als bij de Starbucks stond er een dampende bak koffie voor mijn neus.
‘Wat ben jij toch een lieverd.’ zei ik, en vroeg haar meteen ten huwelijk.
Even later zat ik met een warm gevoel en mijn verslaving in de auto en dacht, wat is het toch een prachtmens. Altijd vrolijk, vraagt vaak hoe het met je gaat, zegt met enige regelmaat, je ziet er goed uit vandaag, speel je nog in een band? Zullen we even dansen? Echt zo’n dame waarbij je het niet erg vind om even te moeten wachten.
Ik stopte bij de bloemist en kocht 1 roos, liet hem mooi inpakken en reed weer terug. Het was ondertussen druk aan haar balie dus legde ik de roos snel voor haar neer en zei.
‘Je weet wel waarom.’
‘Ach wat lief.’ hoorde ik nog net voordat ik buiten was.
Daar komt een zooitje geroddel over van heb ik jou daar dacht ik met een lach, want ik zag heel wat verbouwereerde blikken die zich meteen afvroegen, wtf is hier aan de hand? Een nieuwe romance in het dorp? En wij stonden op de eerste rij.
Een week later trof ik haar weer.
‘Luister,’zei de lieve dame, ‘trouwen gaan we niet doen, maar ik vind het leuk dat ik eindelijk eens ten huwelijk ben gevraagd. Vrienden?’
Ze liet mij trots foto’s zien van de roos die al die tijd bij haar op de tafel had gestaan en waar ze zo van genoten had.
Ik moest meteen aan het nummer van de Dijk denken. Mijn van straat geredde roos.
Niet dat er nog veel te redde valt in deze als maar wredere wereld, een regering met een plaat zo dik als de Chinezenmuur voor hun stikstofkop, en meer enge wereldleiders als ooit te voren.
Maar een vrouw als deze geeft tenminste nog hoop, en koffie. Een vrouw met een hele grote plus.
Misterjack.nl