En daar was weer het zoveelste geval van een onaangekondigde zelfdoding. 35 jaar en vrouw met twee kleine spruiten achterlatend. 35 jaar, toen begon ik verdomme pas te leven. Vanuit het niets zo vernam ik, sterker nog, hij was vol enthousiasme over zijn carrière move. Maar iets duisters bracht hem tot deze trieste daad. Wat? Waarom? Wij aardse stervelingen zullen dit wel nooit kunnen bevatten denk ik vaak. Nu ben ik tegen wil en dank aardig gehard in deze misère, maar begrijpen zal ik het wel nooit. Veroordelen is mij te makkelijk, en ik vraag mij dan ook dikwijls af, wat kan er nou zo verschrikkelijk zijn om niet verder te willen leven?
Ben je oud en uitgeblust? Of ongeneselijk ziek? Oké dat is voor mij een plausibele reden om er uit te stappen. Maar 35 jaar in de bloei van je leven? Het mooiste moet nog komen.
Zijn het geld zorgen? Een relationele impasse die parten speelt? Was het een mismatch? Een 13 Reasons Why gevalletje? Of is het de kortsluiting in je hoofd die wij niet begrijpen? Ik vind het zo zonde, doodzonde.
Ik heb na het uitbrengen van mijn boek DoodZonde heel veel reacties gekregen van mensen die herkenning zagen. Hun eigen belevenissen vertelden van patiënt tot treinmachinist. Van verpleger tot hulpverlener. Het 1 was nog schrijnender dan het ander, ik had het boek dubbel dik kunnen maken, of een deel 2. Ik ben er in gehard, kom maar op, en toch word ik er elke keer weer koud van.
Oké, het leven is soms kut, zeker in deze bizarre tijd. En geloof mij, ik heb ook niet gratis gekregen de laatste tijd. Maar ik heb gelukkig altijd de kracht en het vermogen om naar de zijkant te kijken waar het nog veel beroerder is.
Maar stel dat je dat vermogen om de 1 of andere reden niet bezit? Of de mazzel hebt zoals ik omringt te zijn met een paar wereld vrienden en een fantastisch wijf. Dan word het ijs al snel heel dun helaas. Want vaak, hoe groot de shit ook is, is een goed gesprek al een reden om een andere kijk op de situatie te krijgen. De lucht kan al klaren als je je hart een keer flink gelucht hebt. Hoe groot het probleem ook is, het is toch nooit zo erg om daarvoor uit het leven te willen stappen.
Maar helaas denkt men er in veel gevallen anders over. Wat voor de 1 onbegrijpelijk is, is voor de ander een verlichting. Alleen in Nederland al zo’n 2000 keer per jaar. Bij elkaar toch snel een collectieve slachtpartij van een Lemming familie die zich van de kliffen afstort. En bij ieder geval is het weer even stil in mij.
Het boek DoodZonde is te koop via www.misterjack.nl