Het ware verhaal van La Bolero.
Ik was uitgenodigd voor het laatste feestje van Harry. Een man die ik al vele jaren kon en zeer waardeerde. Maar een feest was het allerminst, meer een droef afscheid van iemand die nog niet klaar was om te gaan. We werden ontvangen door de Bolero van Maurice Ravel in een prachtige uitvoering van Daniel Barenboim. Een 17.30 minuten durende schoonheid van jewelste. 17.30 minuten waarbij er zoveel door mij heen schoot. Onmacht, treurnis, mijn vriend die daar moedig naast de kist stond, mooie muziek, zijn laatste grap, en het leven in zijn algemene waan.
Toen ik een paar maanden later tegen een bijna niet te repareren akoestische gitaar aan liep bij een klant, en in de binnenkant keek was ik verkocht. Een Bolero. Zonder naar de prijs te vragen kocht ik haar voor waarschijnlijk iets te veel. Maar ik moest haar hebben en wist al wat haar lot zou zijn.
Uren lang zagen en vijlen, schaven schuren en lijmen. Passen en meten bijna goed, nog een flintertje. Met veel geduld en liefde had ik nummer 5 van de serie eindelijk af en was trots op mijzelf. La Bolero.
De een zal mij een brute knoeiert noemen. Een ander kunstenaar. Het kan mij beide niet boeien.
Passie, daar gaat het om. En passie heb ik in overvloed, vooral als iets mij raakt. En het eens niet over geld gaat maar over schoonheid en verfijning. Liefde.
Als je dan maanden later met deze 5 Gitaros mag exposeren in, voor muzikanten het mooiste hotel van Amsterdam Jaz in the city. Waar ik weet niet hoeveel van mijn muzikale helden liggen te snurken na een optreden in het Ziggo of de Arena. Dan snapt u zeker wel dat Mister Jack zo trots is als een aap met 7 lullen. Ole amigo’s, en dan nu een glaasje Don Mendo op een oude, maar niet vergeten vriend, Arriba.