Mijn zwager maakt zich een beetje zorgen om mij.
Met lede ogen ziet hij mij steeds verder weg zakken, en vereenzamen. Lusteloos vind hij mij vaak in de stoel, met voor mij een lege fles Jameson.
‘Gaat het wel goed met je jongen.’ Vraagt die dan.
Ik brabbel dan meestal dat het wijwater op is, en dat hij zelf maar een flesje pleegzusterbloedwijn moet open trekken.
Dat kon niet langer zo vond hij, en kwam met een Cd van Neal Morse aan zetten.
De dag daarna belt hij op met de vraag of ik al in de Heer was?
Ik begreep hem niet maar dat kwam omdat ik de Cd nog niet beluisterd had.
Ik zette het Cd tje op en luisterde met aandacht wat de verborgen boodschap zou wezen.
Met verbazing hoorde ik een afwisseling van Yes Toto Floyd en Bach aan mijn oren voorbij komen.
En dit alles ingedrumd door satan Portnoy.
Een geweldig stuk muziek waren het niet dat alles een roomse insteek heeft. EO hardrock zeg maar.
U kent mijn affectie tegen wat voor geloof dan ook, maar toch kon ik hier goed van genieten.
De Cd Sola Scriptura lijkt wel één langgerekte rockopera.
Als ze dit nou eens in die duffe kerken gingen spelen, inplaats van vieze spelletjes met elkaar doen, kregen ze mij misschien ook wel zo gek.
Nee, te bekeren ben ik niet, en het kerkelijke gezwam op de Cd zegt mij niets.
Maar muzikaal is het een absolute aanrader.