Hoe vaak zaten we daar niet te kaarten, zelfs met kerst.
En als je niet kwam met kerst vond ze dat raar,
als je wel kwam trouwens ook. Eerst een bakkie met een
stukje chocolate, potje kaarten, en vervolgens werd de
wijn op tafel gezet. Nog een potje, en nog meer wijn.
Tot het moment dat de scherpte eraf was, dan begonnen
de discussies. Die duurde vaak tot diep in de vroege
ochtend. Waar het over ging? Niemand wist het meer.
Het waren zulke gezellige avonden vol wijn, worst en
altijd een plakje kaas.
‘Graskaas Rie dat vinden we lekker.’ En na negen
maanden daar over gezeurd te hebben stond er bij de
eerst volgende keer dat wij daar kwamen een bordje op
de deur “Heden Graskaas”
Nadat Wim een jaar of vijftien geleden stierf, kwam er
van kaarten niet zoveel meer.
En nu heeft ook Rie de geest gegeven. Ach 83 is een mooie
leeftijd maar toch. Er gaat met Rie een groot stuk
geschiedenis mee, ik hoop voor haar rechtstreeks naar Wim.
Persoonlijk heb ik daar de mooiste tijd van mijn leven
gehad. En zal met weemoed terug denken aan deze twee
pracht mensen.
Dag lieve Rietje.