We zaten in de overuren en waren de enige twee die nog boven op het dek van het miljoenen jacht aan het werk waren.
De radio zoals gewoonlijk keihard aan.
Gary Moore kwam uit de speakers als een tyfoon.
Als twee grote kinderen stonden we allebei tegelijk op van ons werk, en begonnen keihard luchtgitaar mee te spelen. Tering tandjes, zo moest de blues gespeeld worden.
Beide waren al gek van Gary uit zijn hardrock periode,
maar dit knalde of dat het dak er af moest.
Het was of dat hij al die luie blues muzikanten is een verschrikkelijke schop onder hun dikke reet wou geven.
Wat een verademing in slaap verwekend blues land.
Toevallig liep net de directeur met de eigenaar over de balustrade, terwijl wij onze gitaar kunsten aan het uitvoeren waren.
Niet dat wij er erg in hadden, wij gingen helemaal op in de muziek.
Maar de directeur geneerde zich behoorlijk over ons optreden.
Daar dacht de eigenaar heel anders over, hij was verrukt bij het zien van zoveel werkplezier.
Tja, hoe kan het ook anders, met zulke ontiegelijke goede heerlijk muziek.
Zo zal ik hem altijd in mijn gedachten bewaren.