Daar zat ik dan op de eerste rij. Niets tussen het mega drumstel van mijn grote held en mij.
Simon Philips, de drummert waar ik mijn meeste inspiratie uit geput heb.
Drummer van toevallig van mijn favo band Toto.
Vroeger nog bij The Who en weet ik veel waar die allemaal gedrumd heeft, de lijst is onmetelijk.
Ik had hem lang geleden al ontmoet in de tijd dat ik nog op de LTS zat, waar hij een drum clinic gaf die grote indruk op mij maakte.
Nou heb je drummers die qua techniek misschien beter zijn, anders of beter gezegd verknipt, zoals Terry Bozzio.
Maar Simon wint het bij mij van alle met vlag en wimpel.
Hij is gewoon de drummer die precies die dingen doet, waar ik als drummer van in extase raak.
En geloof me, dat gebeurd niet gauw.
Na een heerlijke avond met me bek open zitten kijken, luisteren en les te hebben gehad van de heren Simon en Joseph Vincent, was er na afloop nog een meet and greet.
Een kwestie van de juiste connecties hebben.
Any way, ik ging de hand schudden en misschien wel op de foto met mijn grote held Simon.
Madonna zoenen boeit mij niet, Paris kan mij kont kussen. Maar Simon een hand geven is voor mij iets heel speciaals.
Moe en bezweet zag ik hem staan, omringd door opdringerige fans.
Ik zag aan zijn gezicht dat hij daar zo geen zin in had.
Bier wou die, en met rust gelaten.
En zonder arrogant te klinken, maar ik herkende dat zo uit de tijd dat ik nog bij de Hucksters drumde.
Na je eigen een marathon te hebben gedrumd zit je er echt niet op te wachten wat jan en alleman er van vond.
Rust wil je dan, en drank, heel veel.
Dus nee, geen hand, geen foto, puur uit respect.
Jammer? Echt wel.
Maar even goed een onvergetelijke avond gehad.