Geachte heer Mullish/Muller,
Zoals beloofd zou ik u, na lezing van de hersenspinsels
uwerzijds, mijn recensie over uw eerste stap
in literatuurland, doen toekomen. Wel hierbij:
Afgelopen vrijdagavond had ik mij op de bank genesteld
met 3 ingredienten voor wat een heerlijk avondje zou
gaan worden: (Uiteraard) uw boek, een lekkere Heineken
en een DVD van Deep Purple, getiteld “Reflections” die
ik van dochterlief voor Sint nicolaas had gekregen.
Kortom hulpmiddelen genoeg om deze vrijdagavond op een
aangename wijze door te komen. De laatste 2 hulpmiddelen
had ik er uit voorzorg alvast bijgenomen voor het geval
uw boek niet te pruimen zou zijn.
Ik kon dan het “achtergrondgeluid” van DP harder zetten,
uw boek met gewaagde titel aan mijn Duitse herder voeren,
en de DVD van DP ook écht als DVD gebruiken, nl.
om zowel te luisteren als te kijken.
(Vooraf nog even gemeld dat ik geen notoire lezer ben:
ik lees alleen in mijn vakantie af en toe eens een vette
detectief, maar hier houdt het dan ook voor de rest van
het jaar mee op. Uw boek was dus een echte “uitzondering”
op de bekende regel.)
Na 4 pagina’s was ik er reeds achter: Dit was een boek dat
ik in 1 adem zou gaan uitlezen! Achteraf bleek dit helaas
niet te lukken. Onverwachte visite gooide roet in het eten,
Ik deed nog een verwoede poging deze visite te negeren door
stug door te lezen, maar een hint van vrouwlief deed mij
besluiten om mijn aandacht toch maar aan de visite te
schenken.
(mijn herdertje begon te kwijlen toen ik het boek met een
zucht aan de kant gooide en dacht dat hij het alsnog te
eten kreeg) en ik moest hierna tot zondagmorgen wachten
om in een 2e ademtocht uw vreemde kronkels en avonturen
verder te lezen, hetgeen toen ook daadwerkelijk is gelukt.
Het boek beviel mij ten zeerste, waarschijnlijk mede omdat
ik zelf ook musiceer en dus ontzettend veel (bijna alles dus)
in uw geschriften herkende: Alleen het stukje “Ahoy” ontbrak
in mijn geschiedenis, maar gelukkig voor mij bleek dat het
ook bij u slechts een zeer natte droom was tot op heden.
Het “belangrijkste” voorprogramma van ons was “Julian Sas”
en “Hans vanLier met Ralph de Jong” in “Brothers” Bunnik
en een optreden in Tivoli/De Helling Utrecht.
Slecht betaald worden, drankrekening(en) achteraf, onderling
gekonkel, arrogante gitaristen, drank en vrouwen(problemen),
we hebben ze allemaal gehad! Eerst in 7 jaar “Touchwood”,
top 40/100 werk, en daarna in mindere mate ook bij The Five
Old Guys, hoewel we toch ook 4 ½ jaar in dezelfde bezetting
hebben gemusiceerd. Het letterlijk struikelen over een met
een vrouwelijke fan copulerende gitarist die niet helpt met
afbouwen en het nodig vindt om juist op een trapje waar wij
met cases overheen moeten, een dronken vrouwspersooon
letterlijk te laten zien en voelen zien wat een brabander
in huis heeft, is ons dus ook beslist niet vreemd.
Een scheiding is me gelukkig bespaard gebleven, en ben op
mijn 51e al dik 25 jaar gelukkig getrouwd. (Of mijn vrouw
dat ook is zult u haar zelf moeten vragen.) Aangezien ik af
en toe schaterlachend over de bank hing, bij menig
verrassend woord of zinsnede van uw hand, vroeg mijn
vrouwtje of ze het ook eens mocht lezen. Dit boek moest
wel goed zijn, want volgens haar lachte ik niet
zo vaak als zij zou willen, en ook zij vroeg gelijk wanneer
deel 2 uit zou komen zodat er reeds een medicijn voorhanden
was om mijn winterdepressie van 2009 te lijf te gaan. Mijn
wrange gevoel voor humor kennende vroeg ze zich overigens
nog wel even af wat voor tiep u was, omdat zij vermoedde dat
ik met mijn “Married with Children Humor” alleen maar
soortgenoten uitzoek.
Gezien de aard van uw boek en de uw niet algehele monogame
levensstijl lijkt het me dan ook niet verstandig haar nu of
in de nabije toekomst persoonlijk aan u voor te stellen, daar
ik ook nog graag mijn eigen 40-jarig huwelijksfeest zou willen
beleven.
Kortom: Totale herkenning in een vlot geschreven “no nonsens”
stijl. Recht voor zijn raap zoals wij dit altijd graag zien.
Uw literaire debuut is hiermee volgens mij meer dan geslaagd
te noemen en ik wacht met smart op een eventueel tweede
deel van uw hand. Waarschijnlijk zullen dit gelijkertijd dan
ook uw memoires zijn, en wellicht zijn de verhalen wat trager
doordat u en uw muziekkorpsleden dan waarschijnlijk al achter
de rollater lopen en mijn leesluiken ook van beduidend mindere
kwaliteit zijn, doch u mag mij t.z.t. uiteraard weer benaderen
voor een 2e aankoop.
Met de meeste Hoogachting,
H.A. Mulder
P.S. Zonder dollen: Sjek, een superboek! Een aanrader voor
iedere muzikant die eens last heeft van een Midwinterblues.
Net zoals “The Commitments”. Zit je als muzikant even in
een dipje, kijk dan deze film, en je krijgt weer alle hoop
van de wereld. Ik hoop dat je er veel van zult verkopen
en een rijk man zult worden.