Ik houd de gordijnen al een tijdje dicht, de deurbel heb ik er voor de zekerheid afgehaald. Op geklop reageer ik niet.
De brievenbus is dicht geplakt.
Ik wist dat het onvermijdelijke kwam, hoe dan ook. Maar toch probeerde ik het angstvallig te onderdrukken.
Tot een onbewaakt moment ik zwaar in de olie, de deur uitliep om Diesel te laten piesen.
Uit het niets besprong de posbooi mij, en drukte de gehate envelop in mijn handen.
Triomfantelijk liep de postbode moe maar voldaan terug naar huis. Na 13 dagen op de loer te hebben gelegen, zou hij eindelijk zijn vrouw en kinderen weer zien.
Wat zou ik doen? Hem open maken, of meteen in de papierversnipperaar pleuren?
Ach, wat maakte ik mezelf wijs, er was toch geen ontkomen aan.
Voorzichtig scheurde ik de envelop van de jaarlijkse huurverhoging open.
Mijn adem stokte, het hart stond zeker 134 sec stil, om daarna als een razende over te slaan.
Alles in mijn lijf trilde en schudde. Een totale zonsverduistering ontwaarde zich over mijn ogen toen ik het bedrag las.
Weer 1.5% erbij. En dan durven die Grieken te zeuren over een begroting,s verschilletje.
Oke, ik woon dan wel op stand in Bloemendaal, heb de mooiste tuin van Holland, en mijn huis is stijlvol ingericht door J de Boefjee. Maar dat wil toch niet zegen dat ik emmers met geld heb.
Moet ik de crises in mijn eentje oplossen ofzo?
Het is maar goed dat mijn twee vriendinnen unaniem besloten hebben dat ze allebei bij mij intrekken.
Zo, zult u denken, dan heb je ook nog eens de twee mooiste vrouwen van Nederland in je bed liggen.
Ja, en d’r word voor me gekookt, en voor me gezorgd. Uiterst leuk allemaal, maar schiet mij maar in de feestverlichting, want het is mij maar om één ding te doen.
Het financiële leed door drieën delen..