Daar zat ik dan in mijn beste pak op rij twee. Waar?
In de Doelen bij een prachtige uitvoering van
de Carmina Burana. Met in mijn binnenzak een dirigenten stok. In de hoop dat de dirigent in spee iets
teveel van de Mexicaanse bonenschotel had gesnoept.
Zodat ik logischerwijs zijn plaats zou innemen.
Helaas! Wat was ik vergeten? De sambal? Ik wist het niet, maar Vladimir stond daar of er niets aan de hand was. Dan maar genieten dacht ik.
Als een neanderthaler had ik m’n vrienden van het ene naar het andere perron gesleept om op tijd te zijn. Ik wou niets missen van deze iets wat pornografische
klassieken vertolking van Carl Orff. De planning was
strak. Heel strak, maar als resultaat dat we precies op tijd op onze pluche zetels konden plaat nemen.
Ik genoot of dat ik door zeven nymfomanen genomen werd. Ik keek naar rechts en zag een blij en voldaan gezicht.
Ik keek naar links en zag gelukzaligheid. Mijn avond was geslaagd. Weer een klein wensje ingelost.
Het leven is prachtig.