Het was een bijna een perfecte avond, bijna. De tuin in Chateau Jacques staat er op zijn mooist bij. De maan was bijna vol, de temperatuur nog zalig. Een late hommel was nog even wat nectar aan het snoepen bij de lavendel. De buitenkachel brandde zachtjes maar behaaglijk, en de wijn stond klaar om verorberd te worden. Perfect zou u denken, ja, bijna. Want het grote wachten was op het kwaak concert wat aanstonds zou beginnen. Alle kikkers hadden zich al verzamelt en waren druk de stembanden aan het smeren. Wat er gekwaakt zou worden was nog niet duidelijk, maar het beloofde een spektakel te worden.
Toen ik net mijn eerste glaasje rood inschonk dacht ik dat het zou beginnen gezien het aanzwellende geluid. Een gekrijs van jewelste raasde mijn kant op, en eindigde in een ijzingwekkende plons. Verbaast dacht ik terecht dat dit er niet bij hoorde en rende op het tumult af als een 18 jarige atleet.
Met een graai in de diepte viste ik er een bakvisje van een jaar of 10 uit. Zwart van de modder, stinkend van de bagger, versiert met iets wat blijkbaar ook in mijn sloot groeit.
Kopje onder was de lieverd gegaan met fiets en al, en het zwart zat dan ook werkelijk overal. Druipend van angst stond zij later op de veranda uit te druppelen, terwijl ik de fiets uit de prut probeerde te trekken.
U begrijpt dat het concert afgelast werd, mede doordat de bakvis wat leden uit het orkest had geplet. Later zwaaide ze nog even opgedroogd en wel met de fiets aan de hand. Dat durfde ze niet meer, morgen vast wel weer hoop ik.
Nu schijnt het vanavond vooralsnog wel door te gaan, dus ik zit er weer vroeg voor klaar. Nieuwe leden zijn opgetrommeld. De maan is nog dik, de fles half vol, en het Chateau staat er nog mooier bij.
Dit kon wel eens een perfecte avond gaan worden mits er geen bakvisjes ontsporen. Want een goede daad oké. Maar 1 per week is wel voldoende hoor.