Ik heb in de loop der tijd nu heel wat Pink Floyd tribuut bands gezien. Zelf heb ik mij vroeger ook met mijn vrienden van de Hucksters bezondigt aan nummers van deze fenomenale band. Wij vonden ons zelf geweldig. Ook Roger Waters en Pink Floyd regelmatig gezien, en altijd genoten. Maar soms word je plotseling op een ijzingwekkende manier bij je ballen gegrepen juist op het moment dat je denkt, O jee, als dat maar goed komt. Pink Floyd Project nl in Soest. Prima band, prachtig geluid (sjapo Hans) en een fantastische locatie, en geen druppeltje regen wat ook wel eens lekker is. Kritisch als muziekliefhebber en vooral als drummer zat ik te genieten en kwam tot de conclusie dat dit wel het beste was wat we op Hollandse bodem aan Floyds hebben. Maar dat is slechts de mening van een deskundige. Het nummer, The great gig in the sky, is na het origineel nooit meer overtroffen. Zelf bij de laatste show van Pink Floyd in de kuip had ik zoiets van, Mwa. Sam Brown heb ik heel hoog zitten maar zelfs die kon mij niet in vervoering brengen tijdens dit nummer. En gisteravond gebeurde het ineens wel. Als een lawine zwol het aan tot ongekende hoogtes, en het werd meer en meer. Zakte even af naar zwoel, ja zeg maar gerust geil. En ging weer verder naar hemelse hoogtes die een brok in mijn keel bezorgde en de haren op mijn armen overeind lieten staan. De afwisseling van de drie zangeressen werd afgesloten met een prachtig driestemmig koor. Klaar, zucht, en ik kon weer adem halen. Had ik dit wel eens beter gehoord? Zo dicht tegen het originelen aan? Ik durf wel te zeggen van niet. Maar ik ben slechts een deskundige.
Een great sjapo voor de band en crew. En een hele dikke vette sjapo voor de drie dames.