Kruipende Syriërs door het woestijnstof heen bijtend hun uitgedroogde kinderen achter zich mee sleurend, op zoek naar geluk. Honderden vol gepakte bootjes op de Middellandse zee die als blikken sardientjes wegdrijven uit de hel, onderweg naar dood, of nog erger, ze worden gered en staan als gedeporteerde in een rij te wachten op de kade naar een uitzichtloos bestaan in het mooie westen.
71 Lijken lekkend als een ouwe vuilniszak al in staat van ontbinding op de vluchtstrook. En duizenden die het zelfde proberen in Calais om maar door de tunnel te komen op zoek naar het beloofde land.
Allemaal beelden die ons doen afleiden van het werkelijke probleem, de echte problematiek die ons land werkelijk teistert. Zelfs Daphne Schippers rent er hard voor weg om ons maar af te leiden van dat verschrikkelijke vraagstuk waar heel Holland, en sinds kort zelfs de hele wereld mee worstelt.
Ik vraag mij wel eens af of deze hele volksverhuizing niet gearrangeerd is om ons woestijnzand in de ogen te strooien om maar niet tot de kern van het werkelijke probleem door te dringen.
Het vraagstuk wat al het leed rond de Middellandse zee in het niet doet verdwijnen, en met een simpel wuif gebaar van tafel geveegd kan worden.
Zelf lig ik hier ook behoorlijk wakker van. De wijn smaakt ineens bitter, de aardbeien wrang, en de pruimen zuur. Verhit doe ik mee met de discussies op FB en heb mijn profiel foto op zwart gezet zodat men weet dat ik een krachtig en duidelijk statement heb gemaakt, maar eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ook ik er nog niet geheel uit ben. We worden ook teveel afgeleid door dat gezeur van al die vluchtelingen die het voor elkaar krijgen bijna alle aandacht op zich te vestigen.
Bijna, want gelukkig hebben we nog de VN die het grote probleem van ons kleine landje wel erkent en op de agenda durft te plaatsen, daar is grote moed voor nodig.
Misschien is er nog hoop in deze uitzichtloze kwestie. Met de VN achter ons prangende vraagstuk valt er wellicht nog iets te redden en kunnen we als we ooit in rustig vaarwater terecht komen elkaar weer recht in de ogen kijken en zeggen. ‘ Dat hele zwartepietengelul heeft ons toch maar mooi dichter bij elkaar gebracht he.’
Maar helaas, zo ver zijn wij nog lang niet. Niet zolang er hulpeloze kinderen in de branding voor dood blijven liggen en bijna alle aandacht op eisen. Bijna.