Verdomme, is net mijn boek naar de drukker, kom ik er achter dat er foutje in zit. Ja echt, ook MisterJack maakt wel eens een foutje. Het gebeurt zelden, ik heb een geheugen als een olifant.
Dat is ook de rede dat ik regelmatig een fles whisky win.
Maar toch, de aftakeling is ook bij mij begonnen.
Mede dat ik zoveel whisky win misschien.
Ergens in mijn boek schrijf ik lyrisch over een concert van Joe Jackson. Laat ik nou 29 jaar later dit zelfde concert op dvd in mijn bezit krijgen. Ik kijken, en genieten, en nog meer genieten.
Ik zag mijzelf 29 jaar terug, en dacht aan de turbulente tijd met mijn lieve Marjonneke, waar ik trouwens veel aan denk de laatste tijd.
Komt het nummer waar het over gaat ineens voorbij. Ik denk, dat klopt niet, das veels te vroeg.
En paar nummers later snap ik ineens mijn grote fout.
De nummers zijn beide van zo’n onmetelijke schoonheid dat een foutje als deze er snel insluipt.
Zit ik er mee? Ja.
Is het erg? Nee.
Het ene mooie verwarren met het andere moois, das dubbel prachtig en het kan geen kwaad.
Maar toch, als u straks de moeite neemt om mijn boek te lezen, onthoud dan dat ik eigenlijk Slow song bedoel.
Kreeg trouwens weer de tranen in mijn ogen bij deze flashback.
Maar nu weer snel aan de Max geheugen meter, voordat ik nog meer dingen door het warretje ga halen.
Ik moet tenslotte wel mijn whisky plank op pijl houden he.