Het leven is leuk, veels te leuk. Ik geniet er met volle teugen van. Ik laaf mij aan de schoonheid der natuur.
De mensen om mij heen, de passie voor muziek.
En niet te vergeten mijn grote hobby, wijn & masturberen.
Het leven is mooi, en ik hobbel er dan ook doorheen als een flamboyante positivo.
Kom bij niet aan met negatief gezeik, gezucht of gekreun.
Het leven is zo zwaaaaarrrrrrrrr. Rot op, grindtegels zijn zwaar, en net zo saai.
Maar met al die vrolijkheid in mij kom je nooit tot gemene stukjes schrijven, of een lekker jank blues nummer.
Daar heb je toch irritatie voor nodig. Zonder irritatie zou het leven best irritant worden.
Dus wat doe ik als ik weer eens gevoed moet worden met irritaties? Juist, we zetten DWDD weer een keer aan.
Ik doe dit gemiddeld 1 keer paar jaar, want het is toch altijd het zelfde geneuzel.
Daar heb je Joost Zwagerman met zijn gezwam.
Het enge marmottenjong Marc Marie, die nog steeds niet aan zijn amandeltjes is geopereerd.
Vieze Chiel met een nieuw plaatje.
Jan Mulder met zijn irritatie top 5, gek genoeg staat hij er zelf nooit in. Terwijl die op mijn lijst elke dag voorkomt.
Natuurlijk komt deenigeredenwaaromikwelopwilderszoustemmen Prem ook nog even zwaar irriteren.
Het geheel word tussendoor even opgeleukt door die strontzak van Nico Dijkshoorn met zijn O zo leuke gedichtjes. Waar ik op de basisschool vroeger een lel met de liniaal en een onvoldoende voor kreeg.
Dit alles word door geenvrouwwilmethemnaarbed Matthijsje aan elkaar geluld.
Ondertussen heb ik de vullingen al uit mijn bek geknarsetand.
Muziek, he he denk ik, ff bijkomen.
Eric Corton doet een nummer, en ik denk. Dit is lekker zeg.
Dit hoort zoo niet in mijn irriteer uurtje. Maar gelukkig komt daar die kut kabouter van Roel v Velzen even genadeloos een nummer van Stevie Nicks verkrachten.
Een van mijn lievelings nummer nog wel. Landslide.
Waar haalt die kleine kut pygmee de euvele moed vandaan.
Ik pleur de tv uit, irritatie is goed, maar het moet niet irritant worden.