Ik heb toch maar een raar stel vrienden. Terwijl heel Nederland in de stres schiet van een flink pak sneeuw.
Kunnen ze eindelijk eens een weeralarm uitgeven die wel ergens over gaat, doen ze dat als het ergste voorbij is. Maar goed, ik heb zelf maar een snipperdagje genomen. Heb even geïnformeerd of mevrouw Welke heel thuis was gekomen, wat gelukkig zo was.
Krijg ik mijn vriend Rob aan de lijn.
Rob is door zijn zieke zeg maar een ietsepietsie onstabiel in de benen.
Mede daardoor komt al jaar en dag James de boodschapjes thuis brengen.
Reuze handig, hoeft hij niet met al die zooi te sjouwen.
Maar uitgerekend vandaag gaat meneer er zelf op uit om doodleuk bij Appie de dagelijkse boodschapjes in te slaan.
De waaghals.
Vol enthousiasme vertelde hij mij over de gekte op en rond de N201.
Als een aap met zeven lullen zo groos was hij over zijn dollemansrit.
Had hij nou nog sneeuwbanden, nee de voorbandjes zijn zo glad als dat ik graag dingen glad wil hebben.
Heel glad.
Zo zie je maar weer.
Waar de één voor thuis blijft, trekt een ander er opuit.
Of zoals ze in het plaatsje Fonteinsnol in Noord Holland zeggen.
Beter een fuut in mijn kuut, dan mijn ogen eruut.