Ik zal de eerste zijn die zegt dat ik een prettig in het gehoor liggende zangstem heb.
Mijn zal je ook niet horen dat ik überhaupt kan zingen.
Er is mij wel eens verteld dat mijn stem een kruising tussen Phil Collins en Neil Young lijkt.
Wat ik als compliment zie, maar vast niet zo bedoeld was. Als er al een vergelijking is, is dat ik net zo’n groot drumstel als Phil heb, en net zo’n klote rug als Neil.
Maar dat weerhoud mij er natuurlijk niet van om te pas en te onpas luidkeels te zingen.
Ik ben het er mij vaak niet eens van bewust.
Wat soms best wel eens een genante situatie kan opleveren. Maar fuck de pope, ik vind zingen leuk.
Tot mijn grote verbazing vind mijn hond Diesel dat ook. Hij zingt zeg maar een soort van mee.
Eerst dacht ik nog, hij jankt uit protest tegen mij in.
Maar nee hoor, vrolijk kwispelt zijn staart terwijl het weerwolvengehuil door de kamer schalt.
Ik denk dat we op het zelfde level zitten qua klanksoort.
Tja, als dat geen band schept, weet ik het ook niet meer.