Ik zat vandaag 2 uur kort met mijn kleinzoon, die onbewegelijk op mijn schoot lag, te genieten van het niets. Een gaapje was al wat ik kreeg van de kleine Vince. Ik vergat even de wereldproblematiek en mijn eigen vermoeidheid, en verdronk in de kleine oogjes, terwijl zijn handje mij al om de vinger had gewonden.
Op de terugweg vroeg ik mij af of Poetin ook opa zou zijn. En zo ja, hoe legt hij dit straks uit zonder zich dood te schamen. Ja, ook ik heb straks heel wat uit te leggen aan Vince, en ik hoor hem nu al lachen. Maar hoe zal de kleine Vladimir reageren op de wandaden van zijn opa? Vraagt hij zich misschien af of opa wel een hart heeft, of dat hij dat samen met zijn verstand kwijt is geraakt?
Nee ik geloof nooit dat Poetin opa is. Als hij opa was, zou hij zich druk maken over hoe hij de wereld er mooier uit kon laten zien voor zijn kleinkind, in plaats van de geschiedenis in te gaan en in het zelfde rijtje als Hitler te komen staan.
Ach, dacht ik weemoedig, had hij nou ook maar zo’n prachtig kleinkind.