Wat een kankerweek. Zo vaak geconfronteerd met deze kut ziekte als de afgelopen week ben ik nog zelden. De KWF week op radio 2 waar je de meest hartverscheurende verhalen hoorde. Stefan Stasse die mij een platform gaf op radio 2 tot 2 keer aan toe.
Ik weet het, ik zoek het allemaal zelf op. Met de gelukkige wetenschap dat ik het zelf niet heb, en nooit hoop te krijgen.
Moeiteloos promoot ik mijn boek Proza waar ik maar kan met maar 1 doel.
Ik denk aan Rachel die gewonnen heeft. Ik denk aan mijn moeder Beb die toen ik 4 was in het Anton van Leeuwenhoek lag, maar nu nog steeds hele volkstammen gek maakt. Ik denk aan mijn vriend Rian en Eefje, en vele vele meer.
Maar ik denk ook aan Annemiek. Die ondanks alle tegenslag altijd met de wijze woorden en een lach tegen mij zei. ‘ Maar ik heb geen kanker.’
Die laatste zin moet u even opslaan op uw hardeschijf, en koesteren alsof het je eerste kus was van die ene heel speciale. En af en toe even naar boven halen als het niet zo gaat zoals gewenst.
Hoe erg het af en toe ook kan tegen zitten, je de wind uit de zeilen word genomen. De wijn kurk heeft of de spruitjes zijn aangebrand? Ik spreek uit ervaring en hoe onverteerbaar het soms ook is. Altijd zitten de woorden van die lieve Annemiek in mijn achterhoofd.
Gelukkig heb ik geen kanker.
Ik heb heel wat slik momentjes gehad de laatste tijd. Maar ook zoveel mooie en lieve reacties. Ik kwam weer bij mensen die ik te weinig zag of sprak. Ik heb harten zien opengaan waarvan ik dacht dat ze bevroren waren. En misschien wel het aller belangrijkste, geleerd wat echt echt is.
En dat allemaal met maar 1 doel.
Zodat we ooit op een dag tegen elkaar kunnen zeggen na een ongelooflijke klote dag waar alles mis ging en niet liep zoals het lopen moest.
Maar gelukkig heb ik geen kanker. MS of ALS.
Laten we daar op proosten en ons steentje aan bijdrage hoe klein dan ook.
Want van heel veel druppels
Kalmeert een zee uiteindelijk ook.
MJ