Terwijl ik buiten voor de open haard zat met een glas wijn luisterend naar het programma van Stefan Stasse op npo 2 of toevallig mijn smeek bede voor Eefje langs kwam. Stapte er een oude dame onverschrokken mijn blaffende hond negerend het terras op. Of ik iets over had voor de KWF?
Maar natuurlijk zei ik, en liep naar de overvolle grote koperen asbak waar al het kleingeld in gedeponeerd werd voor iedereen die maar langs kwam voor een goed doel.
‘Je hebt mazzel mooie dame. Hij is prop vol.’
Ik vroeg of ze de collecte bus even op tafel wilde zetten want dit ging wel ff duren.
Zij aaide de hond, en ik gooide toch snel zo’n 75 euro in de bus.
‘ Ach jongen was iedereen maar zo gul.’ Zei de dame.
‘ Je wil niet weten hoe ik soms de deur in mijn gezicht krijg, of gewoon niet open doen terwijl ik zie dat ze naar de tv aan het kijken zijn. Ik zou er een boek over kunnen schrijven.’
‘ Nou. Zeg ik. ‘Dat heb ik net gedaan.’
En pakte een exemplaar van Proza uit de kast.
Ze sloeg het open op een willekeurige bladzijde en las de volgende regels.
Voor Eefje. Voor jou heb ik maar 1 wens. Overleef mij.
De oude dame begon te huilen en ik wist mij even geen raad en sloeg een arm om haar heen.
Een lang en triest verhaal verder ging ze weer op pad met haar collecte bus.
Mensen met een verhaal, die het van dichtbij hebben meegemaakt, of misschien wel zelf hebben. En toch de kracht hebben om huis na huis langs te gaan voor een kleine donatie.
Daar zeg je toch geen nee tegen. Al is het maar een euro die je er in flikkert. Spaar gewoon wat kleingeld voor dit soort bezoekjes. Wat voor doel dan ook. Deze mensen lopen niet voor niks gepassioneerd huis aan huis. En wat is nou een euro. Hij valt erin, de bus lacht, en jij een goed gevoel. Want ooit word er misschien wel voor jou of mij gedoneerd.
Dus gooi geen deur dicht die je misschien ooit, ik hoop van niet, zelf moet openen.