Terwijl ik het Dankjewel diner aan het voorberijden was, niet dat mijn kookkunst zo geweldig is, maar met liefde overgoten smaakt het ineens een stuk aangenamer, stond de trein weer eens stil. We kijken er niet eens meer van op hier aan de vaart en meestal grappen we dat het lekker stil is. Ik had zelfs die ochtend nog iets op fb geschreven van, een trein stopt voor geen mens of dier toen er een reiger dood op mijn dak pleurde. Maar nu wel dus al was het te laat. Nogmaals, het gebeurd hier zo vaak dat we er niet meer warm of koud van worden. In de 48 jaar dat ik hier woon heb ik het zo vaak meegemaakt dat ik er een soort van ongevoelig voor ben gaan worden. Ik heb er ooit 2 gered maar heel veel ook niet, ik vraag mij al heel lang af of er überhaupt wat te redden valt. Ik heb echt heel erg mijn best gedaan om mij hier in te kunnen verplaatsen en het een klein beetje proberen te begrijpen maar het is mij niet gelukt. Dat heeft meer te maken met mijn maar niet aflatende positieve inslag op het leven en er altijd wel iets positiefs uit probeer te slepen. Misschien is dat wel een vorm van zelfbescherming wie zal het zeggen. Maar als de trein stil staat voor iemand uit je naaste omgeving word het ineens anders stil.
Ik kan begrijpen dat je niet meer verder wil, dat het leven uitzichtloos is en dat je er een einde aan wil maken. Hoe dubbel het ook is, maar ik begrijp het ten delen.
Maar wat ik niet begrijp is dat je zoveel ellende met je mee zuigt in je actie. Leg het maar uit aan de nabestaande, aan het ambulance personeel wat moet komen aandraven, en niet te vergeten de lui van de brandweer die de zooi mogen opruimen.
Wat verteld die machinist s,avonds bij het eten tegen zijn kinderen en zijn vrouw?
Al verspillen nog vele miljoenen aan hekwerk langs het spoor, je loopt er zo omheen en als het je plan is, dan gebeurd het toch wel. Dan is er niets meer wat je tegen houd.
Daarom pleit ik ook zo voor de zelfdodingspil. Ja, das voor sommige weer een te makkelijke stap hoor ik u denken en daar zit best wel wat in. Maar het scheelt in ieder geval een hoop zooi. Wil je dood, slik een pil en ga rustig op een veilige plek je laatste adem uit blazen. Heel wat humaner dan je opknopen of van een flat af springen. Een prettiger gezicht voor de nabestaande ook.
Stel ik zou in een soort van uitzichtloosheid belanden dan zou ik het toch erg prettig vinden om in de armen van mijn lief te sterven, en andersom ook. Het is dan oke, daar kan ik vrede mee hebben. Er is dus nog veel te winnen in deze, en het is ook 1 van de rede dat ik ga verhuizen.
Niet omdat de trein zo’n herrie maakt, maar omdat hij te vaak stil is.