De eerste herinnering die ik er aan heb, is dat mijn zusje er geboren werd.
Iets later dat ik de pap schaal op de harses van mijn oudere broer stuk sloeg, omdat het mijn beurt was om de schaal uit te likken.
De triomfantelijke klap die mijn oudste broer maakte toen hij over het hekje wou springen wat net iets te hoog bleek te zijn. Mijn vader dacht dat hij dood was, maar Muller,s kunnen veel hebben.
Herinneringen te over in het huis waar ik ooit geboren ben, en mijn vader gestorven.
En met een beetje mazzel heb ik het nu eindelijk kunnen kopen.
Ze waren mijn gezeik zo door en door zat dat ik een zucht van verlichting hoorde toen ik eindelijk instemde met de prijs.
‘Je hebt er toch niet teveel voor betaald jongen.’ Zei mijn moeder, die donders goed weet hoeveel achterstallig onderhoud er aan het huis is.
Tja, wat is veel?
Eén haar op je hoofd is weinig, één haar in je soep is veel.
This maar hoe je het bekijkt.
Voor mij heeft het heel veel waarde in emotioneel opzicht, en is het de plek waar ik na een lange zwerftocht eindelijk een beetje rust heb gevonden.
En ja, er moet ontiegelijk veel aan gebeuren, maar dat komt wel goed.
Voor als nog ben ik er zeer mee in mijn nopjes, en ben voornemens er iets moois van te maken.