Mijn hond en ik begrijpen elkaar op bepaalde punten niet helemaal. Das logisch natuurlijk, het is tenslotte een Pool. En mijn Pools is ronduit belabberd, net zoals de schoonmaakkunst van de Poolse die ik de deur heb gewezen. Ik wijt het maar aan de communicatie problemen.
Nou vertelde een hondenfluisteraar mij dat je dat het beste met muziek kon uitproberen. Kijk hoe de hond reageert op bepaalde muziek.
Waar wordt hij blij van, waar reageert hij totaal niet op.
Wordt hij ergens bang van bijvoorbeeld, of gaat hij janken als een wolf bij een tranentrekker van een blues?
Nu heb ik toch een oeuvre aan muziek staan in mijn kast waar de gemiddelde Dj een harde plasser van krijgt gelijk een biels. Alhoewel ik denk dat de tegenwoordige Dj alleen nog een stijve van zijn eigen geouwehoer krijgt, maar daar gaat het nu niet om.
Wat ik ook draaide, er kwam geen reactie. Zelfs nog niet bij het nummer Dogs van Pink Floyd.
Ik begreep er werkelijk geen flikker van, misschien moest ik het met Duitse slagers proberen.
Het is dan wel een Pool, maar van origine is het toch een Duitse herder.
Maar zelfs op de allerergste Duitse liederen kwam nul op het rekest.
Heb ik weer, dacht ik bij mezelf. Een A muzikale kruising tussen een Duitse herder en een vos.
Ik wou hem nog wel omdopen naar Diesel, maar denk dat Dwiezel beter bij hem past.
We kwamen maar niet dichter tot elkaar.
Tot het moment dat ik even heen en weer liep tussen de werkplaats en mijn kantoor.
Toen ik terug liep zag ik door de ramen een hond door de werkplaats dresseren gelijk Salinero, knap dacht ik meteen, zo zonder een Ankie.
Voorzichtig deed ik de deur open, het schouwspel niet willende bederven.
Via de werkbank met een dubbele flikflak op zijn neus landend op de plaktafel.
En dit alles op de muziek van? Tja, ik krijg het bijna niet uit mijn bek. Andre Rieu met zijn kromme klootviool.
Ik hou van heel veel muziek maar er zijn grenzen.
Psalmen en Risneu, dat verdraag ik niet. Daar krijg ik vlekken van in mijn nek.
Wat moet ik hier nou weer mee?
Nou das niet zo moeilijk.
Tegenwoordig zit mijn werkplaats van 9 tot 6 vol met publiek, die grof geld betalen om de weergaloze kunsten van Dwiezel de Diesel te bewonderen.
Tot de kerst zijn we uitverkocht, maar er schijnen nog enkele kaartjes op de zwarte markt tegen woekerprijzen
te zijn.
Andre Rieu heeft lucht van deze act gekregen,en mij een absurd geldbedrag geboden.
Maar hij kan mij de klote kussen.
Een Duitse herder uit Polen, met als moeder of vader een vos ( das nie bekend ) geïndoctrineerd door kut muziek, kan ik niet ook nog eens aan Limburgs accent blootstellen.
En daarbij komt, ik hou van hem.
Terwijl ik dit schrijf ligt hij met zijn kop op mijn wrede sloffen gelukzalig te snurken.
En zeg nou zelf, wat wil je nog meer.