Zo simpel was het, ja of nee. Ik mocht het zeggen.
Meneer Hans had bijna alle nummers van pak weg 15 jaar Hucksters op een lijstje gezet, met de bedoeling dat ik zou bepalen wat we zouden spelen.
Nee zeggen doe ik niet zou gauw, dus het werd een lange avond.
Enigszins geblesseerd aan mijn rechterpols rammelde we van het ene naar het andere nummer.
Alles wou ik spelen, want ik besefte mij dat dit de allerlaatste keer zou zijn. Elk nummer zou de laatste keer zijn. De laatste keer samen met deze gasten waar ik zoveel moois mee heb beleeft.
Het deed mij meer dan ik verwacht had.
Wat had je dan verwacht? Dat je na jaren van vriendschap met droge ogen het podium af loopt, het doek laat vallen, en het boek sluit.
Ja of nee, ik mocht het zeggen.
Een laatste keer pauze, het laatste nummer.
Nog één keer de troep in de bus laden. Nog één keer een laatste drankje. De laatste keer de terugweg met mijn eeuwige maatje Ed.
Het was goed, het was mooi, en het zal voor altijd een grote plek in mijn hart hebben.
Naast die van Suus die, ook deze avond er weer bij was. Had ik zonder de Hucksters ooit Suus ontmoet? Alleen daarom al ben ik ze al eeuwig dankbaar.
Dankbaar voor een mooie vriendschap.
Voor al het mooie wat we beleeft hebben.
Dat pakt niemand ons meer af.
Koos en Bri bedankt voor een leuke laatste avond.
Mark en John, leuk dat jullie er ook bij waren.
Mike en Gerrit bedankt voor alle jaren.
En Hans en Ed, jullie weten wel hoeveel ik van jullie hou.
More than words.