Zondagochtendbiecht.
Vorige week zat ik met vrienden heerlijk te dineren in het pittoreske Volendam. Naast onze tafel zat Simon met vrouw en kind ook zichtbaar te genieten. Simon? ja die, van dat duo Nick & Simon die mijn oren al jaren teisteren met Hollands talige flut muziek. Opgewonden werd ik hier op gewezen maar mijn hartslag deed geen slag extra.
Lekker boeiend ‘Laat die jongen gewoon ongestoord eten joh’ zei ik ongeïnteresseerd.
‘Ja maar ze hebben tegenwoordig een heel leuk tv programma hoor, een documentaire over Simon & Carfunkel’ werd mij nog even tussen de toast met paling en de garnaaltjes door verteld. Maar mijn gedachten waren allang bij welke cognac ik straks bij de koffie zou gaan bestellen.
De volgende ochtend in het hotel zette ik de tv aan en wat denk je? Ik vroeg mij ernstig af of de Volendamse tv hier gemanipuleerd werd. Nick & Simon deden een nummer van Simon & Carfunkel ergens in New York. Nu ben ik zeer kritisch en mijn hele leven al van fan van dit Amerikaanse duo, maar ik kon niet anders beamen dat dit wel verdomde prachtig klonk. Hoe vertel ik dit de kinderen dacht ik nog.
Vanochtend zag ik de slotuitzending van deze docu, en weer werd ik geraakt door de zuiverheid waarmee deze twee gasten heel dicht bij de benadering kwamen. ‘Als je zo goed bent, waarom maak je dan van die flut muziek’ dacht ik nog. Maar goed dat ik dat vorige week nog niet wist toen hij naast mij zat. De avond was een stuk onrustiger verlopen kan ik u vertellen.
Als ik tijd en zin heb ga ik de docu eens op mijn gemak en in zijn geheel terug kijken. Maar van mij mogen zij donderdag die fel begeerde telvizier ring winnen. Hopend dat ze daarmee de jeugd mee terug voeren naar die geweldige nummers van Simon & Carfunkel. De nummers die mij mijn eerste akkoorden op de gitaar deden spelen. De prachtige zang partijen van beide heren, en niet te vergeten het concert der concerten in het Central park. Maar ja, wie ben ik?
I am still crazy after all these years.