Trompet.

logo

De Trompet.
 
Het was donker en bedompt in het kleine kamertje waar Marcello Luis krampachtig
zijn laatste adem aan het uitblazen was. Hortend en stotend bliezen de eens zo
krachtige longen ongecontroleerd zachte pufjes uit. Een beetje zoals een doedelzak
zijn laatste noten laat ontsnappen uit zijn slappe zak. De familie rond het bed
staarde mij verwachtingsvol aan, alsof ik de Verlosser was.
Nadat ik de maat had opgenomen en er een snelle calculatie op los had gelaten, zei
ik: “Voor € 800,- doe ik het.”
Ik zag meteen al aan de geschrokken smoelwerken dat dit hem niet ging worden. Om
mij heen kijkend naar iets van waarde werd ik ook niet enthousiast. Zijn hele leven
had Marcello de wereld over gezworven samen met zijn trompet. Bij alles en iedereen
gespeeld, maar hij had er nog niet een knaak aan overgehouden.
En nu het einde naderde en de familie voor de kosten moest opdraaien mocht ik zeker
voor een habbekrats zijn laatste case in elkaar poppen.
Ik haalde mijn schouders op en wilde alweer weggaan, toen Marcello met een laatste
krachtsinspanning zijn trompet onder het bed vandaan haalde. Hij drukte hem in
mijn armen ten teken dat ik het hier maar voor moest doen, for old times’ sake, muzi-
kanten onder mekaar. Na een diepe rochel en een laatste hoge bes, die verdomd zui-
ver klonk, sloot hij zijn vredig zijn ogen. Het lampie was uit, maar ik was vast van
plan het licht van Marcello een tweede leven te gaan geven.
De familie pruttelde nog even na toen ik het enige van waarde meenam, maar zaken
zijn zaken.  Die koffie en oma’s natte cake bij de crematie betaalden ze maar lekker
zelf: ik schoot er toch alweer bij in. Voor een muzikant laat ik nog wel eens wat, maar
met de rest had ik echt geen compassie.
In een zwarte flightcase, met aan het hoofdeind zijn trompet als schemerlamp, werd
de laatste eer bewezen aan deze trompettist die veel had geblazen, maar nog belang-
rijker: er alles uit had gezogen.