De Pauk.

logo

De Pauk.
 
Overdag ging zij door het leven als een keurige dame, van onbesproken gedrag.
Het rode haar steil gekamd, dat tot over haar sublieme billen reikte, zoals de staart
van een volbloed paard. Altijd gekleed in een jurkje dat stijlvol afkleedde en tegelijker-
tijd een sexy gazet gaf waar menig man een nekverrekking aan over hield. Haar
schoeisel kieskeurig in balans met het geheel, maar altijd van dien aard dat er gena-
deloos mee kon worden uitgehaald naar de onverlaat die het in zijn hoofd haalde om
Paula met een vinger aan te raken. Wijzen was al aan de linke kant.
Paula de Paukenist, of PP, zoals haar vrienden haar noemden, was al jaren de vaste
slagwerker van het Limburgse gezelschap “De Gezapige Gezusters van Grimberge”,
een taak die ze met verve vervulde. Toch liep conductor Alex Griezenveld rond met
de gedachte haar te ontslaan en, hoe spijtig ook, uit het gezelschap te verwijderen.
Het was de conductor ter ore gekomen dat Paula, als iedereen op één oor lag, vreem-
de dingen uithaalde met de twee pauken waar zij als een baas de scepter over zwaai-
de. Daar het eerst nog een gerucht leek, had Alex besloten het met eigen ogen te gaan
aanschouwen. Diep in de nacht had hij zich verscholen achter het Mariabeeld dat
langs de weg onderaan de heuvel stond – ter nagedachtenis aan de gevallen wielren-
ners die hier in grote getalen onderuit waren gegaan tijdens de Natte Vlaaien Ronde.
Gehuld in camouflage-kleding en met een kleine fles kruidenbitter tegen de kou, zat
Alex al uren te wachten. Hij wilde er net de brui aan geven, toen hij aanstormend
geraas in de verte hoorde. Het zwol aan, harder en harder; alsof er een stoomtrein de
heuvel af kwam denderen die niet van plan was om voor wat dan ook te stoppen.
Enkele ogenblikken later kwam PP als een dolle, de haren wapperend naar achter,
met een grijns van oor tot oor, als een ware Jackass, de heuvel af geroetsjt.
En – het gerucht werd hiermee bevestigd – in de pauk waar ze overdag vrolijk op
sloeg, maar die nu geteisterd werd als een soort opengewerkt racegevaarte op drie
wieltjes! Dat verklaarde ook meteen de vele deuken en krassen op de pauken.
Voor Alex het in de gaten had was PP alweer in de verte verdwenen.
Nee, dit kon echt niet langer zo. En voor er grote ongelukken zouden gebeuren, wer-
den de pauken op wieltjes vervangen door twee starre jongens die nauwelijks van
hun plaats te krijgen waren.
Mij werd verzocht de twee pauken van hun oorspronkelijke functie te ontdoen en ver
bij PP vandaan te brengen. Met tranen in haar ogen nam ze afscheid van haar twee
racemonsters.
“Beloof je me dat je er iets moois van maakt?“
Uiteraard beloofde ik dat.
Een salontafel met enige averij is het resultaat. Als je het deksel open doet en goed
luistert, hoor je nog het roetsjen van de pauk, die als een malle de heuvel afdendert.