Je hebt tribute bands in alle soorten en maten en bij de meeste zakt mijn broek al snel op de knieën. Het is maar zelden dat ze iets bij mij los maken of kunnen raken hoe goed sommige ook zijn. Het valt niet mee om in de huid te kruipen van. Dan moet je wel heel goed zijn of eigenlijk nog beter dan het origineel anders word je al gauw afgerekend. Let wel, hier spreekt mijn muziek hart, want het meeste publiek staat gewoon lekker te genieten en ondertussen te ouwehoeren over boer zoekt vrouw. Maar soms, heel soms kom je een tribute tegen waarbij je denkt, dat zijn ze. Geen verkrampt gedoe om er op te lijken, nee het is het gewoon. De stem van Chaja en haar performers van Stevie Nicks doet je denken dat zij daar staat, alleen jonger en frisser. De band weet je echt mee te nemen en laat je Fleetwood Mac vergeten. En dat is knap, dan pas kan men waardig spreken over een tribute in mijn ogen. Bekende en minder bekende nummers passeerde de revue en het publiek genoot zichtbaar in de heerlijke ambiance van de Shack. Ik werd getrakteerd met Landslide, mijn lievelingsnummer, en Louise kreeg de tent muisstil met Songbird. Ook al zo’n parel van een nummer zeker als je het verhaal hier achter kent. Was dat zweet, of een klein traantje wat over mijn wang naar beneden glee? Komt het door de Shack, de fijne mensen om mij heen, of omdat ik stiekem verliefd op Louise ben? Of is het gewoon het geheel. Het geheel wat klopt en je laat vergeten dat het maar een tribute is. Drummer Guz gooit er nog tandje boven op, vele vinden hem een ietsje aan de overdreven kant, maar als je goed bent mag je die arrogantie hebben. Zo horen drummers te zijn in mijn ogen. Hij is tenslotte net zo goed als ik en minstens even gek. I love it.
Stuk voor stuk lieve gasten die zonder poeha heerlijk muziek aan het maken zijn en mij in ieder geval weer een fijne avond hebben bezorgt. Waarvoor mijn grote dank.