Ouwe klerelijer, dacht ik met een lach toen het muziekstuk de Bolero van Ravel in zijn totaliteit gedraaid werd in de aula waar wij afscheid gingen nemen van Harry. Dik een kwartier naar een steeds meer en meer opzwepend wordend hoogtepunt luisteren die, zonder dat er iets gezegd was de tranen al liet vloeien. Een mooie laatste streek van een mooie man. Terwijl ik zat te genieten kwamen er allerlei dingen bij mij boven. Mijn eerste zelfstandig gekochte schoenen in het kleine winkeltje op de stationsweg bij meneer Har, die had tenminste niet van die stomme. Bij optredens van Armando was hij ook regelmatig te vinden, of zo maar ergens op een terras waar we onder het genot van bier bijzonderheden uitwisselde. Ik heb wat gelachen om die man. Maar ook wijze raad als het om zakelijkheden ging. 1 uitspraak zal ik nooit vergeten. Pas als ze beginnen te huilen moet je stoppen met onderhandelen. Dat hij mij een tijdje later voor aso uitmaakte bij het passeren der frikadellen zal ik hem maar vergeven. Ook daar konden we achteraf weer smadelijk om lachen. We werden beide voor gek uitgemaakt wat wij dan weer normaal vonden.
De Bolero had ik wel in de kast staan maar draaide hem nimmer omdat ik altijd aan die duffe film Ten met Bo Derek moest denken. Ik heb hem die zelfde avond nog uit het stof gehaald en nog een keer gedraaid. Ik denk dat ik voortaan maar aan de mooie momenten met Harry denk tijdens het draaien van deze pracht compositie. Een laatste streek van een mooie man.
Dag Harry.