21-12-12
De dag waarop volgens de Maya’s de wereld vergaat, althans de mensheid.
Hoog tijd volgens mij, want we maken er toch maar een rommeltje van.
De mensheid is in mijn optiek het ergste soort wat er rondloopt op aarde, het ultieme bewijs hiervan ben ik zelf.
Maar voor we met zijn alle naar de donder gaan, wil ik toch nog graag even wat woorden hier aan verspillen.
Nee, niet aan die gene waar ik mee heb gelachen en gehuild. Niet waarmee ik muzikale hoogtepunten mee heb beleeft. Niet aan de gene waar ik de liefde mee heb bedreven.
En niet aan die gene waar ik van hou, en altijd van zal blijven houden.
Nee, ik zou graag het woord willen wijden aan die gene die ik in de loop der tijden beschimpt, getart, en tot wanhoop heb gebracht.
Ik denk aan mijn buurvrouw die nu met holle ogen ergens op een boerderij zit bij te komen. Aan alle wielrenners die ik meerdere keren bekwat, uitgescholden en soms de kant in heb gereden.
De geluidsmannen die ik tot razernij heb gedreven omdat ik vond dat het geluid weer eens niet goed was. Wat ook zo was.
Aan mijn vriendin die het altijd maar moet dulden dat ik s’nachts stiekeme poepjes laat. Heel zacht, maar o zo gemeen.
Eigenlijk aan iedereen die ik regelmatig zeer neerbuigend naar beneden heb gehaald met mijn onvervalste gelijk. De 95% zeg maar die teveel op aarde zijn.
Ik denk aan de paus en een stuk of wat goden.
Aan al die zogenaamde politici, en andere machtswellustige.
Maar vrijdag is het over, dan gaan we met zijn alle naar de donder.
Goed of slecht, arm of rijk, lief en lelijk, allemaal.
Is dat niet een heerlijk idee, dat jullie na jarenlange irritatie van mijn gezeik af zijn.
En ik van die van jullie, heerlijk toch.
Een wereld zonder mensheid, denk je eens in. Dat zou toch prachtig zijn.
Je zou eigenlijk een kijkje willen nemen.
Ik zou er een klein sorrytje uit kunnen gooien tegen een ieder die ik in de loop der tijden geïrriteerd heb. Maar nee.
Daar is het leven te kort voor.