2 Minuten.
Ik reed laatst een soort van toeristische route terug naar huis. Geen haast, geen zorgen en een soort van gelukkig zat ik genietend om mij heen te kijken naar de lente die op springen stond. Zonder het te beseffen reed ik ineens langs het oude huis van mijn vroegere band maatje Harry. Een zeer genadig gitarist alla Frank Zappa die ik altijd ophaalde en weer terug bracht van de repetities. Na een avond keihard werken waarbij Harry als een dirigent zijn vaak geniale ideeën op ons uit spuwde was ik altijd blij als we bij hem thuis nog een afzakkertje of wat namen. Zijn lieve maar knotsgekke vrouw was er altijd om ons weer terug in de realiteit te zetten zodat wij de (voor mij te moeilijke) muziek weer even naast ons neer konden leggen. De laatste keer echter was het niet zo’n vrolijke avond als anders. Bij thuiskomst brak al gauw de pleuris uit over iets wat ik niet begreep of totaal geen weet van had. Al snel pakte ik mijn biezen en ging thuis wel een afzakkertje nemen.
Twee dagen later hoorde ik dat zij een einde aan haar leven had gemaakt. Einde band, en van Harry heb ik nooit meer iets gehoord of gezien.
Dit alles flitste met de 2 minuten stilte vanavond op 4 Mei door mijn hoofd terwijl het niets met wat voor oorlog dan ook te maken heeft.
Misschien wel om de vrijheid te hebben om wat je bent.
De vrijheid om te mogen zijn wat je wilt zijn.
Of om uit het leven te stappen wanneer jij dat wenst.
De vrijheid om te zeggen en schrijven wat jij wil.
Ineens wenste ik dat het elke dag wel 2 minuten stil mocht zijn. Omdat wij niet vergeten.
Maar das precies mijn makke. Ik vergeet nooit.